اگر از حرف و حدیث های مربوط به سال 2012 بگذریم و بتوانیم جهان دو سال بعد را مجسم کنیم، یکی از پیشرفتهای خوبی که می توانیم انتظارش را داشته باشیم، چشم بیونیک است. محققین گروه بینایی Monash از دانشگاه موناش استرالیا امیدوارند که تا سال 2014 از پروژه چشم بیونیک خود بهره برداری کنند. آنها بعد از نتایج مثبت و امیدوارکننده ای که در بررسی های اولیه میکروچیپ بینایی خود به دست آوردند، این نکته را اعلام داشتند. 

برخلاف بسیاری از پروژه های دیگر چشم بیونیک، سیستم موناشی ها از خود کره چشم یا سنسورهایی که روی شبکیه کار گذاشته می شوند، استفاده نمی کند و در حقیقت کل کره چشم را دور می زند. در این پروژه یک عینک کار چشم را انجام می دهد. روی این عینکها دوربین کوچکی نصب است که کار شبکیه را انجام می دهد. خب یاد چه چیزی افتادید؟ عینک گوگل ؟ راستش را بخواهید ارتباط این پروژه با عینک گوگل برای ما نامشخص است. به خصوص که صاحبان هیچ یک از این دو پروژه، نسبت به پروژه دیگر اظهار نظر خاصی نکرده اند. البته هدف هر کدام از این پروژه ها هم متفاوت به نظر می رسد. 

اما از قسمت عینک که بگذریم یک پردازنده جیبی هم هست که کار تبدیل داده های ویدئویی به پالسهای الکتریکی را انجام می دهد. خود میکروچیپ بینایی هم مستقیما به قسمت کورتکس بینایی (در عقب مغز) متصل می شود. مجموعه میکروچیپ از ۱۴ قطعه میکروچیپ ۸ در ۸ تشکیل شده که هر کدام حدود نیم میلیون ترانزیستور در خود جای داده اند و ۴۵ الکترود بسیار ظریف دارند که کار دریافت و انتقال تصاویر سیاه و سفید با کیفیت پایین را به قشر بینایی مغز انجام می دهند. 

هدف این است که بینایی مصنوعی در فرد ایجاد شود که حداقل بتواند کارآیی معادل عصای سفید یا سگ راهنما را برای نابینایان داشته باشد. البته در مراحل اولیه قرار است از این تکنولوژی در کنار این روشهای سنتی برای نابینایان استفاده شود، اما در نهایت میکروچیپ بینایی قرار است جایگزین تمام روشهای دیگر برای نابینایان شود.